خیلی وقته نامه نگاری میکنم

برا شاید دیدنت گریه زاری میکنم

واسه پلکای ترم جوابی فورا بفرس

کسی اینجا نرسید یه بار به دادم تو برس

خیلی وقته واست نامه تگاری میکنم

برا دروریت از نگاهت بی قراری میکنم

من میخوام رکورد عاشقی رو با تو بشکنم

 من میخوام خودت بشم،بریزی تو روح و تنم

يادت مي آيد؟

خيلي دور نيست روزهايي كه هر دويمان

از گلخند آفتاب تا چشمك ستاره ها

با هزار آرزو روي مزرعه دل

بذر عشق مي پاشيديم، تا وصل برويانيم

نه خشكسالي فاصله مانع بود و نه سنگلاخ زمان

آخر بذر عشقمان به بار نشست، ببين

درخت جدايي روييد، ميوه اشك داد با طعم حسرت!!!

بوسه اي بر آب کاسه بلور بزن

نپرس چرا

سحر لبانت را فقط من با خبرم و بس

به بدرقه ام منشين اما بدان كه باز خواهم گشت.

تنگ آب را به پاي درخت عشقمان بريز. بگذار تا بارور تر شود.

شايد سايه اين درخت جدايي مايه آرامش اطرافيانمان شود.

شايد اين رويش تلخ، عاقبت ميوه اي شيرين داد

شايد از اين آتش غم - كه جز سوزاندن من و تو چيزي نمي داند - ققنوس رسيدن زاده شود.

شايد...

شايد...

تمام شد.

تمام شد؟

مي ترسم از اين حسودي

از حسودي به لشكر غصه هايي كه خود از حسودي

ياد مرا پشت دروازه هاي دلت نگه داشته اند و اذن دخولم نمي دهند.

شبها جنگ ياد من و غصه هاي توست، نه؟

ميدان دل من هم كشته زياد داده، ببين

يكه سرباز عشق، بي سپهسالار يار

غرقه خون است.

اين روزها به جز حسودي، وقت هم بيشتر تلف مي كنم!!!

سؤالها، چرا ها، اگر ها و مگر ها

در ذهنم به صف مي شوند و يكي يكي

سينه سپر مي كنند و رژه مي روند. بي پاسخ هايي كه كم نيستند:

از ذات گفتار و كردار و پندار اطرافيانمان تا حكمت و تقدير خداوندي

از خطاهاي احتمالي من تا خداحافظي حتمي تو

از اينكه چه و كه با من تو چنين كرد؟

به جواب كه نمي رسم، هيچ

چرايي بر چراي ديگر مي افزايم و پوچ!

اين روزها در زندان زندگي وسوسه ها هم بيشتر به ملاقاتم مي آيند!

از عزم بردن از يادت تا بزم مردن از يادت

از شستن دوباره دست از جان تا زنده شدن به كورسوي اميد وصل

از قلقلك يك تماس ساده تا غوغاي ديدار دوباره ات

تا ياد گذشته پاي آمدنم را مي روياند، داس هراس از آينده به يكباره مي درود.

مي ترسم

از نيامدن بيشتر از آمدن.

من هم هنوز ندانسته ام كه تو خوانده بودي ام يا من نخوانده قدم به سرسراي دلت نهادم؟

و باز هم ندانستم كه پس از اين همه، روز رفتن، تو خواستي ام يا نه؟

شايد اين معماي ناخواندگي و ناخواستگي جزئي از تقدير ما بود.

آري نگاه تو بود آنكه حريق سبز دلم را مي افروخت. اما حالا تو بگو

كنون كه از خواب نگاهت پريده ام و نگاهت را در خواب مي بينم

چرا بيدار بيدار غرق آتشم؟

از سوختن تو من نيز مي سوزم، مي دانم كه مي سوزي دلبركم

واي بر مجنون اگر بي غم ليلي سر كند.

اين روزها به دنياي تو حسودي مي كنم

به گلدانهايي كه سيراب محبت تو اند

به نسترن هايي كه به شوق ديدارت بيدار شده اند

به پرستوهايي كه به اميد نويد بهار لبهاي تو به دنيا سلام كرده اند

به تن پوش و بستري كه به آغوشت مي كشد

و حتي به غصه هاي تو

غصه هايي كه درون دل نشانده اي و شانس با تو بودن را هزار بار در لحظه مي يابند.

دیگر خیالی تکراریست

یک رویای زرد که واقعیتی نخواهد داشت

این تصور را نمی خواهم...

درنگی بر صفحه ی ذهنم دیگر لازم شده

می اندیشم...

چرا اینگونه شد؟

چرا تمام اسلاید های مغزم بوی تو را گرفت؟!

و چرا اکنون از آن خسته شده ام؟

عادت بدایست

اما بدی ها را هم باید اعتراف کرد

از چیز های تکراری خسته می شوم

و خسته تر وقتی

 تکرار مکرری از بیهودگی باشد

و تو برایم

 همان رویای مکرر بیهوده ای شده ای

که ذهنم را بد جور خسته کرده

و من

و ذهنم

پندارهای خیالی

و تکراری نمی خواهیم

به تراس اتاقم میروم

همانجایی که

 تمام تازگی ها را نفس می کشم

هوای تازه را

و اندیشه های تازه را

روی صندلی کوچکم می نشینم

نسیم سرد پاییزی تن ام را می لرزاند

و تلنگوری بر من و ذهنم می زند

انگار می گوید:

ذهن ات را خانه تکانی کن

ذهن ات را خانه تکانی کن

از جا بر می خیزم

کاغذ و قلمی می آورم

و تمام اندیشه های یکنواخت  تصورت را

بر صفحه ی سپید کاغذ می ریزم

و با باد حرف می زنم

و به او می گویم

بیا...

تمام اینها مال تو

با خود ببر-

 -هر جا که هوایت می خواهد

صفحه ها آرام آرام ورق می خورند

و باد نرم نرمان همه را با خود می برد

آه...

 حتی خش خش ورق خوردنشان آزارم می دهد

دوباره به باد می گویم

سریعتر

تاب بیشتر ماندنشان را ندارم

وزشی تند همه را با خود می برد

آنجا که دیگر در زاویه ی دیدم نیست

و اینگونه رویاهای زردت از ذهنم

پاک می شود

پاک پاک...